เราเดินสวนกันแต่ละวัน เราได้พบกันแต่ละที
สิ่งเดียวที่ยากที่สุด คือการมองเห็นกันว่าอีกคนมีตัวตน
เราไม่พูดจาไม่ทักทาย ไม่เคยจะถามในวันสุขสบาย
หรือมีบางสิ่ง ที่รบกวนหัวใจ เห็นกันเป็นควันที่ระคายตา

ใช่เธอหรือเปล่า ที่ทำร้ายกัน
ใช่เธอหรือเปล่า สงสัยอยู่อย่างนั้น

นานจนนับวันยิ่งวุ่นวาย ก่อเกิดจนกลายเป็นสงครามเย็นหัวใจ
ทำร้ายความรู้สึก กันและกัน จนถึงวันที่กำแพงหาย

ไม่เหลือใครสักคน นอกจากตัวฉัน
อยากกลับไปหาเธอสักที เพื่อจะบอกกัน

*อยากบอกว่าฉัน นั้นรักเธอเท่าไร บอกว่าฉัน คิดถึงเธอแทบตาย
แต่วันนี้ไม่รู้เธออยู่ตรงไหน ฉันขอโทษทุกๆ อย่าง

จำมันก็ทำได้แค่คิด ผิดตรงที่ ทำไมฉันทำให้ชีวิต
บิดไปจากง่ายที่สุด ต้องพังจนวกวน อยากตะโกน แม้ว่ามันสาย

ไม่เหลือใครสักคน ที่จะฟังฉัน
อยากกลับไปหาเธอสักที แม้แค่ใน...ฝัน

ซ้ำ (*)

**ถ้าวันนั้น ฉันกล้าจะละอาย ในวันนี้ทุกเรื่องที่มันเลวร้าย
คงไม่ทำให้อีกคนต้องไกล ถ้าฉันกล้าจะกอด ถ้าฉันกล้าจะบอก
ถ้าฉันไม่มัวหลอกตัวเอง ว่าเธอคงเกลียดฉัน

ซ้ำ (*,**)

ทั้งที่มัน… ไม่จริง