แลหวันลับฟ้า แลนกกากลับรัง ใจลูกเลยังไม่สมหวัง จะไม่คืนฝั่งอันดา เปรียบดั่งลูกนก พึ่งผกผินขึ้นฟ้า ข้ามน้ำ ข้ามป่า เข้ามาอยู่กรุง ตัวดำคล้ำหมอง บ่อยครั้งถูกมองหมางเมิน ว่าเหม็นสะตอเหลือเกิน ชีวิตหกเหินดั่ง หนังลุง ลาป่าสะตอมาขอสบการณ์เมืองกรุง หวังหลบไปหา ป้า ลุง แม่ พ่อ ที่รอคอยฉัน * สะตอพลัดถิ่น มาเดินบนดินกรุงไกล เมืองคนวุ่นวาย หวังได้หวังแย่งแข่งขัน ในวันอ่อนล้า อยากมีคนมาเคียงฝัน แบ่งรักแรงใจให้กัน ให้ฉันไม่เดินเดียวดาย แลหวันพ้นฟ้า ผ่านหลังคาตึกสูง แลรูปพ่อ รูปแม่ ป้า ลุง พยุงให้มีแรงใจ จะสู้เพื่อหวัง ล้มลุกบ้างลูกไม่เป็นไร ฝากคำข้ามเลลอยไป ถึงอยู่ห่างไกลลูกยังคิดถึง (ซ้ำ *)