เจอะผู้คนมากมาย
ต่างเคลื่อนไหว
โดดกระจาย
ท่ามกลางคนเป็นร้อย
มีแต่ฉันผู้เดียว
ยังเศร้าหงอย
หมองหม่น
เจอะกลุ่มคนดั่ง
ดาวอยู่บนฟ้า
ต่างศรัทธาบทเพลง
ที่เปิดนั้น
ไม่มีใครสักคน
เป็นอย่างฉัน ไม่มี
โดนความทุกข์
ที่เป็นกรงขัง
ที่กักฉันให้ใจต้องนิ่งงัน
เฝ้าแต่คิด
เรื่องเดิมอยู่อย่างนี้
โดนความช้ำทำให้สับสน
เฝ้าหลอกหลอน
วนเวียนในวังวน
จะหลุดพ้นเมื่อไรก็ไม่รู้
ลุกขึ้นมาส่ายเอวให้รู้ไป
ลืมมันเสียเรื่องราวที่ผ่าน
ลุกขึ้นมาส่ายเอวให้ใจ
สนุกสนาน
ลุกขึ้นมาส่ายเอวให้ถึงใจ
ลืมความรักที่เป็นแค่เมื่อวาน
โยนไปเลยความทุกข์
ความป่วยที่มีในใจ
โดนความทุกข์
ที่เป็นกรงขัง
ที่กักฉันให้ใจต้องนิ่งงัน
เฝ้าแต่คิด
เรื่องเดิมอยู่อย่างนี้
โดนความช้ำทำให้สับสน
เฝ้าหลอกหลอน
วนเวียนในวังวน
จะหลุดพ้นเมื่อไรก็ไม่รู้
ลุกขึ้นมาส่ายเอวให้รู้ไป
ลืมมันเสียเรื่องราวที่ผ่าน
ลุกขึ้นมาส่ายเอวให้ใจ
สนุกสนาน
ลุกขึ้นมาส่ายเอวให้ถึงใจ
ลืมความรักที่เป็นแค่เมื่อวาน
โยนไปเลยความทุกข์
ความป่วยที่มีในใจ
ลุกขึ้นมาส่ายเอวให้รู้ไป
ลืมมันเสียเรื่องราวที่ผ่าน
ลุกขึ้นมาส่ายเอวให้ใจ
สนุกสนาน
ลุกขึ้นมาส่ายเอวให้ถึงใจ
ลืมความรักที่เป็นแค่เมื่อวาน
โยนไปเลยความทุกข์
ความป่วยที่มีในใจ