โอ้ ละเหนอ
โอ๋ โอ้ โอ โอ้ละเหนอ
แดดร่มลมหนาว
สาวเมืองสกลคอยหา
เมื่อยามตะวันค่ำฟ้า
แดดล้าหนองหาน
ถิ่นเก่าแดนฝัน
สองเฮาเคยเดินเพลิดเพลิน
พรอดพร่ำคำฮักต่อกัน
สัญญาว่าจะฮักมั่น
ไม่เปลี่ยนแปรผัน
ตราบฟ้ามลาย
บ่นานเท่าไหร่
ฮักไกลถิ่นเก่าลืมกัน
ลืมฮักที่เคยผูกพัน
ลืมทั้งสัญญา ที่เคยให้ไว้
ทิวสนลู่โอน
เหมือนคนบ่จริง
กลอกกลิ้งกลับกลาย
เมื่อยามได้เจอหญิงใหม่
ก็ลืมฮัก ที่เคยผูกพัน
ลุ่มภูพาน
นั้นมีเรื่องรักยิ่งใหญ่
ท้าวผาแดงกับน้องนางไอ่
เล่าขานไว้
คู่เคียงหนองหาน
เป็นนิยายรัก อันมั่นคง
เล่ามาเนิ่นนาน
บ่เหมือนนิทาน
เรื่องฮักหลอกลวง
ของอ้ายดอกหนา
แดดอ่อนค่ำนี้
ฤดีก็สั่นสะท้าน
คิดฮอดเคยฮักผูกพัน
โอ้สาวหนองหาน
อกใจเหว่ว้า
แสงลำสุดท้าย
กำลังจางหาย
ลาลับจากตา
ฮักเอยที่เคยสัญญา
ก็จากลาตามแสงตะวัน
แดดอ่อนค่ำนี้
ฤดีก็สั่นสะท้าน
คิดฮอดเคยฮักผูกพัน
โอ้สาวหนองหาน
อกใจเหว่ว้า
แสงลำสุดท้าย
กำลังจางหาย
ลาลับจากตา
ฮักเอยที่เคยสัญญา
ก็จากลาตามแสงตะวัน