บ้านพี่เป็นเรือนแพ
สาวน้อยเขาไม่แล
สาวแก่เขาก็ไม่มอง
โตขึ้นริมฝั่งคลอง
เมื่อยามน้ำนอง
ลอยฟ่องเหมือนดังวิมาน
เพราะมันไม่โก้
เหมือนตึกหลังโต
ที่สูงตระหง่าน
ไม่แลระริกโอฬาร
แต่เป็นบ้านเรือนแพ
เดือนสิบสองน้ำนองหลาก
สองฝั่งฟากน้ำปริ่มแปร้
อกพี่ร้าวหนาวดวงแด
เหมือนมีแผลในดวงใจ
มองเห็นน้ำ
ชุ่มฉ่ำแท้
มองเรือแพ
ดูขวักไขว่
หลับตามองคลองหัวใจ
โอ้เหตุไฉน
แห้งแล้งตรม
บางกอกน้อย...
ตลาดน้ำ
เรือพายจ้ำแจ้วกันขรม
เสียงเรือหางครางระงม
ดั่งเสียงขรมเหมือนพี่คราง
ครวญหาน้องมองหานุช
ไม่สิ้นสุดจนฟ้าสาง
มองทางไหนไม่พบนาง
อกอ้างว้างโอ้อาวรณ์
บ้านพี่เป็นเรือนแพ
สาวเอยเจ้าไม่แล
น้องแม่คงชอบบ้านดอน
โอ้แม่ขนตางอน
พี่ฝากสุนทร
ลอยร่อนทิ้งมาตามคลื่น
พี่คงจะแย่
ขายบ้านทิ้งแพ
ออกพเนจร
ไม่เจอแม่ขนตางอน
จะไม่ย้อนมาเรือนแพ