กาลครั้งหนึ่ง มีหมาผู้หิวโซ เดินคุ้ยเขี่ยหาอาหาร โชคดีเจอของที่ต้องการ ก้อนเนื้อใหญ่ พอให้อิ่ม คาบเอาก้อนเนื้อ เดินเลาะไปตามทาง เดินผ่านสะพานสูง และเหลียวมองก้อนเนื้อในลำธาร ไม่รู้ทัน มันเป็นแค่เงา เงานั้นเพลินตา ก้อนเนื้อใหญ่เกินจริง โง่เลยคิดว่าจริง ยอมทิ้งสิ่งที่มี หล่นน้ำไปแล้วจึงรู้ จมหายไม่เหลืออะไรเลย ที่เห็นก็ไม่เป็นอย่างเคย ของดี สุดท้ายก็เสียไป รู้ตัว วันนี้ทำได้เพียงแค่เสียใจ รู้ตัว วันนี้ทำได้เพียงแค่เสียใจ เปรียบคนมีรักอยู่ แค่ไม่เคยสนใจ ชอบเปรียบใครเขา ไม่สนใจคนนี้ที่รักเรา อยากหาใครทีดีเลิศเลอ เมื่อไม่คิดพอ คนที่รักกัน กลับไม่เคยสนใจ พอหนีไปแล้วจึงรู้ จางหาย ไม่เหลืออะไรเลย คนนี้ก็ไม่มีอย่างเคย ของดี สุดท้ายก็เสียไป รู้ตัว ตอนนี้ได้เพียงแค่เสียใจ