ตะวันจะค่ำลงใจกลับห่วงหา บ้านที่ฉันไกล จากมาลับตา ป่านนี้อยู่ดีอย่างไร อยู่ในเมืองวุ่นวาย เบื่อหน่ายชีวิต หลับตาถอนใจ อยากจะหนีไกล ให้พ้น เหมือนคนหมดไฟ คืนนี้ฟ้าไร้ดาวมืดหม่น เหมือนดังคนไม่มีที่ไป ใจฉันคิดขึ้นมาเมื่อไหร่ น้ำตาเอ่อทุกที ปลอบใจ ตัวเราเองไว้อยู่เสมอ อย่าไปท้อใจ สู้ไป มีคนข้างหลังยังคอย ขวากหนาม คือแรงชีวิตผลักดัน สู่ความฝันอันยิ่งใหญ่ รู้ในใจอยู่เสมอ เรื่องชะตาขีดไว้ให้ฝ่าฟัน