ตอนจะกินก็ไม่กิน ตอนที่คิดว่าจะนอน
ก็ไม่นอน ตัวไม่พักผ่อน ใจไม่พักผ่อน
มองกำแพงมองเพดาน มันก็เห็นเพียงแต่เธอ
เธอเท่านั้น เหม่อได้ทั้งวัน
มันเป็นเองตั้งแต่วันนั้นที่เธอไป
เธอก็ไม่ต้องแปลกใจ ว่าฉันน่ะเป็นอะไรขึ้นมา
อย่าถามว่าฉันเหงาไหมในวันที่เธอไม่อยู่
เมื่อเธอก็รู้คำตอบคืออะไร
คนใกล้ใกล้ตัวไปเสียจนไกล จะทนได้ไง
อย่าถามว่าคิดถึงใครในวันที่เธอไม่อยู่
เมื่อเธอก็รู้ว่ามีแต่เธอในใจ
ถ้าไม่คิดถึงเธอจะคิดถึงใคร
เมื่อเธอก็รู้ว่าใครกำลังเหงา ช่วยรีบกลับมา
ทำอะไร ทำอะไร ก็ไม่หายเป็นอะไร เป็นอย่างนี้
ใจไม่ค่อยดี แต่ถ้าเธอมาอยู่ตรงนี้จะดีใจ
เธอก็ไม่ต้องแปลกใจ ว่าฉันน่ะเป็นอะไรขึ้นมา
อย่าถามว่าฉันเหงาไหมในวันที่เธอไม่อยู่
เมื่อเธอก็รู้คำตอบคืออะไร
คนใกล้ใกล้ตัวไปเสียจนไกล จะทนได้ไง
อย่าถามว่าคิดถึงใครในวันที่เธอไม่อยู่
เมื่อเธอก็รู้ว่ามีแต่เธอในใจ
ถ้าไม่คิดถึงเธอจะคิดถึงใคร
เมื่อเธอก็รู้ว่าใครกำลังเหงา ช่วยรีบกลับมา
อย่าถามว่าฉันเหงาไหมในวันที่เธอไม่อยู่
เมื่อเธอก็รู้คำตอบคืออะไร
คนใกล้ใกล้ตัวไปเสียจนไกล จะทนได้ไง
อย่าถามว่าคิดถึงใครในวันที่เธอไม่อยู่
เมื่อเธอก็รู้ว่ามีแต่เธอในใจ
ถ้าไม่คิดถึงเธอจะคิดถึงใคร
เมื่อเธอก็รู้ว่าใครกำลังเหงา
เมื่อเธอก็รู้ว่าฉันก็คงเหงา
เมื่อเธอก็รู้ว่าฉันกำลังเหงา ช่วยรีบกลับมา