ก็รู้.. เหมือนกระจกกั้นกลาง
คล้ายมีม่านบางบาง
มากั้นเราไว้
อยู่ใกล้ก็เหมือนห่างกัน
ก็รู้ เหมือนว่ายิ่งจะฝัน
ฉันยิ่งเจอทางตัน
เมื่อใครคนนั้น
ได้ชื่อว่าคนข้างกาย
โชคชะตาเล่นกลแกล้งฉันทำไม
ให้มาพบเธอเมื่อสายเกินไป
และเขาไม่ผิด
ไม่มีสิทธิ์ทำเขาเสียใจ
อยากเข้าไปหา
ไม่กล้าจะทำอย่างนั้น
อยากสบตากัน
ฉันจำต้องเมินหน้าไป
อยากบอกกับเธอ บอกกับเธอ
บอกว่ารักมากแค่ไหน..
แต่ฉันก็ต้องห้ามใจ
ไม่มีทางใดให้ฉันได้รักเธอ
ไม่รู้ ฉันต้องหยุดตรงไหน
ฉันต้องทำยังไง
จึงจะตัดใจ ให้เลิกคิดถึงแต่เธอ
ไม่รู้ ถ้าไม่ต้องมาเจอ
ถ้าไม่ต้องพบเธอ
จะมีวันไหน ที่ใจจะลืมซะที
โชคชะตาเล่นกลแกล้งฉันทำไม
ให้มาพบเธอเมื่อสายเกินไป
และเขาไม่ผิด
ไม่มีสิทธิ์ทำเขาเสียใจ
อยากเข้าไปหา
ไม่กล้าจะทำอย่างนั้น
อยากสบตากัน
ฉันจำต้องเมินหน้าไป
อยากบอกกับเธอ บอกกับเธอ
บอกว่ารักมากแค่ไหน..
แต่ฉันก็ต้องห้ามใจ
ไม่มีทางใดให้ฉันได้รักเธอ
โชคชะตาเล่นกลแกล้งฉันทำไม
ให้มาพบเธอเมื่อสายเกินไป
และเขาไม่ผิด
ไม่มีสิทธิ์ทำเขาเสียใจ
อยากเข้าไปหา
ไม่กล้าจะทำอย่างนั้น
อยากสบตากัน
ฉันจำต้องเมินหน้าไป
อยากบอกกับเธอ บอกกับเธอ
บอกว่ารักมากแค่ไหน..
แต่ฉันก็ต้องห้ามใจ
ไม่มีทางใดให้ฉันได้รักเธอ
แต่ฉันก็ต้องห้ามใจ
ไม่มีทางใดให้ฉันได้รักเธอ