เหมือนถูกรั้งฉุดไว้ให้มันจมดิ่ง อยู่ในความช้ำ และเหมือนอยากลบให้หาย ยิ่งกลายเป็นจำ จะทำอย่างไรให้หาย รู้ก็รู้ยิ่งรั้นแล้วมันยิ่งเจ็บแต่ลืมไม่ไหว เมื่อรักมันร้าวหมด แล้วฉันควรทำใจ แล้วทำไมช่างยากเย็น หนีไปที่ไหน หลับตาลงเมื่อใดก็ต้องเห็น มีภาพเธอ นั้นคอย ตอกย้ำ ปล่อยเวลาให้เดินไป แต่ว่าใจไม่เดินตาม เหมือนยังจดจำเสมอ อยากจะหนีให้ไกลๆ อยากจะล้างหมดใจ ให้ฉันลืมเธอ ที่ๆ ไม่มีเธอ ให้อยู่โลกใดก็จะไป ต้องหนีไปสุดปลายฟ้า หรือต้องบ้าบอไป ทำอย่างไรมันถึงจะลืม (ทำอย่างไรให้ฉันหยุดเพ้อ)รู้ก็รู้ไม่เหลือเยื่อใยกันอีก หลีกทางให้กัน แค่รู้บ้างไหมเรื่องนี้ที่ต้องลืม รู้ไหมมันช่างยากเย็น