แว่วเสียงขลุ่ยครางเหมือนนางร้องไห้ ฟังแล้วแสนเศร้าใจ เสียงขลุ่ยใครคร่ำครวญวิโยค แหบโหย อิดโรยระริกเศร้าโศก ทางสายลมโชยโบก แสนวิโยค ช้ำใจ ...แว่วเสียงขลุ่ยคราง เหมือนนางสะอื้น มาให้นึกถึงคืน ผิวขลุ่ยมีแม่นางชิดใกล้ แต่ แล้ว คลาดแคล้วพรากนางมาได้ เป็นเพราะด้วยเจียมใจ ศักดิ์เราคนใช้ไปเอื้อมรักนาง ป่านนี้นางเจ้าคง จะเหงาใจ เพราะไม่มีเสียงขลุ่ยใคร บรรเลงกล่อมใจคอยครวญคราง รู้บ้างไหมว่าพี่จากมาใช่จะเหินห่าง คิดถึงแต่น้อง นาง หม่นหมาง ฤดีระทม ...แว่วเสียงขลุ่ยคราง เหมือนนางสะอื้น ยามนั่งลุกแหละยืน ยืนละเมอพร่ำเพ้อเหลือข่ม โธ่ เอ๋ย ข้านี้ต้องทนตรอมตรม เหมือนเสียงขลุ่ยระทม ระบมชั่วนิจ นิรันดร์..