วัน เวลา กับการ รอใคร ซักคน หนึ่ง ซึ่งมันกลาย มาเป็น ส่วนหนึ่ง ของใจ แต่ละวัน มีเพียง คำถาม คำเดิม ว่าเธอ อยู่ไหน อยู่กับใคร แล้วเมื่อไหร่ จะย้อนมา วัน เวลา กับความ เป็นจริง ที่เป็น ไป ได้แต่มอง อะไร ผ่านหยด น้ำตา อยู่คนเดียว ลำพัง อ้างว้าง เอื้อมมือ ออกไป ไขว่คว้า แต่ก็ดีง เอามา ได้แค่ความ หวั่นไหว นี่คือเสียง แผ่วแผ่ว ของใจ ที่เหนื่อย เหลือเกิน จากความเหงา บ่อยบ่อย ของคน ที่คอย ทุกวัน คอยคนที่ ไม่มา คอยคน ที่ทอด ทิ้งกัน สิ่งที่เป็น รางวัล ให้ฉัน ก็คือ น้ำตา ...ดนตรี.. ....วัน เวลา กับความ เป็นจริง ที่เป็น ไป ได้แต่มอง อะไร ผ่านหยด น้ำตา อยู่คนเดียว ลำพัง อ้างว้าง เอื้อมมือ ออกไป ไขว่คว้า แต่ก็ดีง เอามา ได้แค่ความ หวั่นไหว นี่คือเสียง แผ่วแผ่ว ของใจ ที่เหนื่อย เหลือเกิน จากความเหงา บ่อยบ่อย ของคน ที่คอย ทุกวัน คอยคนที่ ไม่มา คอยคน ที่ทอด ทิ้งกัน สิ่งที่เป็น รางวัล ให้ฉัน ก็คือ น้ำตา นัยน์ตา เลือนลาง เหลือเกิน แต่ยังเห็น ภาพคน บางคน คน ที่เคยรัก คน ที่บอก ให้รอ นี่คือเสียง แผ่วแผ่ว ของใจ ที่เหนื่อย เหลือเกิน จากความเหงา บ่อยบ่อย ของคน ที่คอย ทุกวัน คอยคนที่ ไม่มา คอยคน ที่ทอดทิ้ง กัน สิ่งที่เป็น รางวัล ให้ฉัน ก็คือ น้ำตา ....คอยคนที่ ไม่มา คอยคน ที่ทอดทิ้ง กัน นี่คงเป็น รางวัล ให้ฉัน ที่ยัง เฝ้าคอย