หากรักสลาย จนต้องร้องไห้อย่าให้ใครเห็น ถึงจะเจ็บช้ำลำเค็ญ จำเป็นต้องเก็บเอาไว้
ไม่พรือหรอกหนา ให้กาลเวลาลบเลือนแผลใจ เสียแล้วให้มันเสียไป อย่ามัวเสียใจอารมณ์อาลัย
หากเธออ่อนแรง ปล่อยรักทิ่มแทงจนใจอ่อนแอ เขาเรียกว่าคนขี้แพ้ ขี้แยมันดีที่ไหน
ยังคงมีหวังและมีพลังเส้นทางอีกไกล ล้มแล้วลุกขึ้นยืนใหม่ รักษาหัวใจกันซะดีกว่า
เปิดประตูใจ ยิ้มให้คืนวันผันผ่าน ปล่อยความเหงาเศร้าทรมาน หลั่งไปกับสายธารา
โอ้เจ้าความช้ำ อย่าได้หวนคืนกลับมา ขอจงสงสารใจข้า มันเจ็บนักหนาเหนื่อยล้าจังแล้ว
(ซ้ำทั้งหมด)