ผ้าแพรวา
ที่น้องคล้องคอให้อ้าย
ฝากไปคล้องใจ
ในวันสองเฮาไกลตา
เป็นผ้าทอมือ
ทำด้วยใจซ่อนใยสัญญา
ซับเหงื่ออ้ายยามฟันฝ่า
เหนื่อยล้ามีแรงสู้ไหว
ถิ่นภูไท
เงียบหลายเมื่ออ้ายไกลบ้าน
ลมแล้งพริ้วผ่าน
ภูพานผักหวานผลัดใบ
หวั่นอ้ายลืมคำ
ที่น้องฝากก่อนขึ้นรถไป
กลับมาบ้านเฮามื้อใด๋
อย่าควงแฟนใหม่
มาเย้ยใจกัน
เมื่องานบูญ
ก็ บ่ เห็นอ้ายหวนคืนทาง
นั่งแนมหมอกจางจาง
ลอยไปโอบไหล่ภูพาน
เจอะสาวเสื้อบาง
หวั่นอ้ายวางแพรวาพื้นบ้าน
มาเย้อส่งใจเอิ้นขวัญ
บอกอ้ายนั้นห่วงใยคนรอ
ถ้อยคำฮัก
ฝากไว้จำได้หรือเปล่า
แพรวาผืนเก่า
ยังคล้องใจของอ้าย บ่ หนอ
ฝากลมโตนภู
ลอยไปสู่เมือง ก.ท.ม.
เอิ้นใจอ้ายมาสานต่อ
ฮักที่รอกับสาวแพรวา
ถ้อยคำฮัก
ฝากไว้จำได้หรือเปล่า
แพรวาผืนเก่า
ยังคล้องใจของอ้าย บ่ หนอ
ฝากลมโตนภู
ลอยไปสู่เมือง ก.ท.ม.
เอิ้นใจอ้ายมาสานต่อ
ฮักที่รอกับสาวแพรวา