แม่จ๋า แม่ แม่ โอ้...
แม่จ๋า เออ.....
คิดขึ้นมาน้ำตาไหลรินร่วง
แม่ยังอยู่คงยับยั้งทุกครั้งปวง
คงหายห่วงหัวใจไม่หม่นหมาง
แม่เลี้ยงลูกกี่คนก็เลี้ยงได้ เออ...
ลูกคนไหนเลี้ยงแม่ตอบแกบ้าง
เมื่อมีเมียเลี้ยงเมียเสียทุกทาง
เป็นแบบอย่างกันมา
น่าแปลก เออ...ใจ
แม่อดอยากปากแห้งจนซีดเซียว
กินแต่เปรี้ยว
คาวหวานทานไม่ได้
แม่ถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงลูกไว้
ตั้งแต่ในท้องแม่ตั้งเก้าเดือน
ทั้งสายเปล สายใจ
เหมือนสายเลือด เออ...
แม่ยอมเชือดให้ลูกได้
ไม่ฟั่นเฟือน
หยดน้ำนม หยาดน้ำตา
แม่ย้ำเตือน
แม่เป็นเหมือนแม่พระ ผู้อารี
เมื่อเติบโตโถลูก มาลืมแม่
บางคนแย่ ตีด่าน่าบัดสี
แม่ของฉัน แม่ท่านจะชั่วดี
ก็ยังมีชื่อว่าแม่ แน่นิรันดร์
เมื่อจะรู้ว่าแม่รัก
ประจักษ์จิตร เออ.....
กว่าจะรู้ว่าแม่รัก
ประจักษ์จิตร
จะได้คิดเมื่อมีลูก
ปลูกรักมั่น
เรารักลูกอย่างไร
แม่เหมือนกัน
กงกรรมนั้นกงเกวียน
เวียนหมุนไป
พระคุณแม่ล้ำฟ้า
มหาสมุทร
บริสุทธิ์เกินกว่าคำปราศัย
ขออุทิศร่างกาย ขายหัวใจ
ที่แม่ให้ลูกนี้พลีสังเวย
ลูกขอตอบแทนพระคุณ
คุณแม่แล้ว... เออ
ร่มโพธิ์แก้ว โพธิ์ทอง
ของลูกเอ๋ย
อันกุศลผลบุญที่คุ้นเคย
ขอชดเชยให้แม่ท่าน
กตัญญู.....