เช้าวันจันทร์เมื่อฉันได้ตื่นขึ้นมา ยังคงมีเพียงรอยน้ำตาที่ไหลลงเปียกหมอน วันอังคารก็ไม่ได้หลับได้นอน ภาพเธอจะยังคอยตามหลอนอยู่อย่างนี้ทุกเวลา วันพุธที่สุดแห่งความเศร้าเสียใจ คือวันที่เธอจากไปไม่มีวันกลับมา พฤหัสมองอะไรก็ขัดลูกตา เพียงได้ยินแค่เพียงคำร่ำลาได้ยินแค่เสียงเธอ แล้ววันศุกร์ไม่สุขเหมือนชื่อวัน ยังมีแค่ตัว ฉันลำพังไม่เหลือใคร วันเสาร์ยิ่งเหงา ยิ่งเศร้าใจเวลาแห่งความเสียใจมันผ่านไปช้า ๆ ในเจ็ดวันไม่เคยจะมีวันไหนที่ฉันไม่นอนร้องไห้ ตั้งแต่เธอจากไป ชีวิตที่เหลือก็เหมือนจะพังทลาย เจ็ดวันแห่งความปวดร้าวมันเศร้าเกินใครจะเข้าใจต้องอยู่กับฝันร้ายทั้งเจ็ดวัน วันอาทิตย์ก็ไม่มีสิทธิ์จะโทษใคร ต้องโทษตัวเองที่ง่ายไปที่ยอมให้เขา ทุก ๆ วันต้องพยายามลืมเรื่องราว ต้องพยายามลืมภาพเท่าที่เธอทิ้งไว้