เธอคือนางในนิยาย...คือดวงดาวพร่างพราย...คือจินตนาการอันกว้างไกล
เธอคือความจริงที่เจอ...คือความงามเลิศเลอ...คือแรงบันดาลในหัวใจ

แต่มองดูแล้วเธออยู่ไกลแสนไกลห่าง...ดูแล้วทุกอย่างมันสูงเกินไป
ดังฟ้าที่กว้างและสูงจนเกินกว่าจะเข้าใจ...ไม่อาจจะหยั่งรู้

*เราคือคนบนพื้นดิน...ยังคงยืนบนพื้นดิน...ความจริงเราคงลืมคิดไป
ดวงดาวดูงามเหลือเกิน...มองไปในใจเพลิดเพลิน...คงเป็นความงามที่ไกล

**เมื่อมองดูแล้วเธออยู่ไกลแสนไกลห่าง...ดูแล้วทุกอย่างมันสูงเกินไป
ดังฟ้าที่กว้างและสูงจนเกินกว่าจะเข้าใจ...ไม่อาจจะหยั่งรู้

(*)
(**)

ไม่อาจจะหยั่งรู้...
ไม่อาจจะหยั่งรู้...