ไหนว่าจะจำ (จะจำแล้วไงไม่จำ) พี่เชื่อถ้อยคำ และจำติดใจไม่ลืม (มิลืม ไม่ลืม) ให้จำคืนหนึ่งคืนนั้น สวรรค์อันเคยดูดดื่ม แล้วใครที่ลืมถ้อยคำ (ไหนเธอว่าจงจดจำ) ไหนว่าจะจำ(พี่ยังฝังใจจดจำ) พี่เฝ้าเก็บงำหัวใจ ให้เธอผู้เดียว(เธอเพียงผู้เดียว) จะมีนางอื่นหมื่นแสน ทอดแขนพี่ยังไม่เกี่ยว รักเดียวพี่จึงจดจำ (รักจริงจึงจำ) จำไว้ (คำนี้พี่จำได้) ก็ใยหัวใจเจ้าจึงไม่เคร่ง (หัวใจไม่เคร่ง) สัญญากับพี่เอง สาบานกับพี่เอง พร้อมใจให้พี่เอง แล้วมาข่มเหงให้พี่ช้ำ * ไหนว่าจะจำ (จะจำแล้วไงไม่จำ) แต่เจ้ากลับคำหัวใจไม่จำไม่จริง (หัวใจไม่จริง) ช่างลวงช่างหลอกยอกย้อน ดั่งน้ำใบบอนกลอกกลิ้ง น้ำใจไม่จริงอย่างคำ (โถใจไม่จำ)