ไวพจน์ เพชรสุพรรณ - ไอ้เหมียน
มาอยู่กรุงเทพฯ นมนานหลายปี
งานก็มีเงินก็มี ชีวิตนี้มันแสนเพลิน
จะเที่ยวจะเตร่ จะกินจะนอนจะนั่งจะเดิน
แสนเป็นสุขเหลือเกิน ใช้เงินไม่มีหมด
วันหนึ่งผมไปขึ้นรถเมล์
รถมันเอียงกะเท่เร่ เพราะว่าล้อมันหลุด
กระเป๋ากระปี๋ร้องว่าให้จับราว
ผมตกใจเลยก้าวลงมายืนข้างรถ
นายฝรั่งเขาเป็นคนดีมีน้ำใจ
พอเลิกงานก็ชวนไปกินข้าวเย็นที่โรงแรม
เห็นสาวสวยล้วนแต่หน้าแต่แจ่มๆ
โอ้คุณนายโรงแรมทำไมเยอะกันไปหมด
พอได้เวลาก็สั่งอาหารทันใด
ฝรั่งพวกผู้ชายก็สั่งซุปข้าวโพด นายผู้หญิงก็สั่งซุปน้ำใส
ผมสั่งซุปหน่อไม้ บ๋อยหญิงชายหัวเราะกันหมด
ผมไม่ใช่ลาว ไอ้เหมียนเพื่อนผมมันเป็นลาว
ผมไม่ใช่ลาว ไอ้เหมียนเพื่อนผมมันเป็นลาว
ผมบ่ใช่ลาว แต่ว่าบักเหมียนเพื่อนผมมันเป็นลาว
ผมไม่ใช่ลาว แต่ว่าบักเหมียนเพื่อนผมมันเป็นลาว
ผมไม่ใช่ลาว ไอ้เหมียนเพื่อนผมมันเป็นลาว
ผมไม่ใช่ลาว แต่ว่าบักเหมียนเพื่อนผมมันเป็นลาว