ทุกวันตื่นมา ลืมตาก็เป็นเหมือนเก่า ค่ำคืนที่เราตื่นมาต้องเดียวดาย มันเหงาหัวใจ มันเหงาเดียวดาย อยู่ตรงนี้ไม่มีใคร ร่างกายที่มี กับใจซมซานของเรา ทุกวันที่มี ก็มีแต่เพียงเรื่องเศร้าๆ เจ็บช้ำหัวใจก็เพียงรักที่ผ่านพ้น ความรักที่ทำให้คนหลงทาง คำรักที่ให้ยิ่งดูไร้ค่า กี่ครั้งที่เราต้องร้างลา ก็คงประมาณราคามันได้แล้ว กับความรัก คำที่ยิ่งใหญ่ ต้องเจ็บช้ำ เธอเดินจากไป ในวันที่เธอคงจะสะใจแล้ว พอซะทีเธอ ฉันขอร้องเธอได้ไหม ถ้าไม่รัก อย่าเหนี่ยวรั้ง สงสารหัวใจอย่างฉันที่ยังมีค่า ยังไงก็ต้องลา ไปจากฉัน โทษที ถ้าเธอต้องการจะไปก็เชิญ ฉันคงขอบาย โบกมือแบบไม่ต้องการ ความรักสีดำ เจ็บช้ำ เกินเลย มากกว่านี้คงไม่ชอบใจ ถ้าเธอยังมีหัวใจ แล้วฉันอยากมีเพียงชีวิตใหม่ โปรดจงปล่อยมือฉัน ขอจงปล่อยมือฉัน