ก็แต่งตัวงี้เดิมเดิม
ออกจากบ้านที
เสื้อยืด กางเกงยีน ผ้าใบขาว
ที่พกติดตัวเสมอก็คือใจที่เหงา
บางครั้งบางหนมันก็เบื่อ ท้อ ท้อ
ให้เพื่อนช่วยยังไง ก็ไม่หายขาด
ต้อง เพื่อนใจอย่างเดียวแล้ว
ก็ไม่ต้องสวยธรรมดาก็พอแล้ว
แค่ไปกับฉันก็เกินพอ
ได้แต่เดินแค่เพียงคนเดียว
ทั้งเช้า...เย็น
ไม่มีใครมาสนใจ
เมื่อไรกันหนอ
..จะ พบ กับ ใครสักคนที่ฉันรอ
คนที่เข้าใจฉัน
และฉันเข้าใจเธอเปลี่ยนจากเธอและฉัน
เป็นคำว่าเราแทน
คนที่ให้ควงแขนและเรียกว่าเป็นแฟน
ปลอบใจเมื่อยามท้อท้อ
..คนที่เรายอมรับและชอบที่เราเป็น
คนที่เรามองเห็นละเห็นค่าเรา
มีรึเปล่า แค่นั้นก็คงจะเพียงพอ
Lonely Lonely Hoo Hooooo
ได้แต่หวัง วันนึง
ออกจากบ้านที คงจะมีใคร
ให้ไปหา
ไม่ใช่ล่องลอยไม่มีจุดหมายไปอย่างนี้
จะมีบ้างไหมคนที่รอ
ได้แต่เดินแค่เพียงคนเดียว
ทั้งเช้า...เย็น
ไม่มีใครมาสนใจ
เมื่อไรกันหนอ
..จะ พบ กับ ใครสักคนที่ฉันรอ
คนที่เข้าใจฉัน
และฉันเข้าใจเธอเปลี่ยนจากเธอและฉัน
เป็นคำว่าเราแทน
คนที่ให้ควงแขนและเรียกว่าเป็นแฟน
ปลอบใจเมื่อยามท้อท้อ
..คนที่เรายอมรับและชอบที่เราเป็น
คนที่เรามองเห็นละเห็นค่าเรา
มีรึเปล่า แค่นั้นก็คงจะเพียงพอ
..คนที่เรายอมรับและชอบที่เราเป็น
คนที่เรามองเห็นละเห็นค่าเรา
มีรึเปล่า แค่นั้นก็คงจะเพียงพอ
Lonely Lonely Hoo Hooooo