มีเธอเสมออยู่เคียงใจ รับรู้รับฟังที่เป็นไป ยามมีปัญหายังอุ่นใจ ช่วยกันไข ช่วยเป็นเช่นกำลัง ทำหนักให้เบา ยังมีรอยยิ้มแต่ใจหมอง เหมือนดั่งของสำคัญต้องพรากไป ในใจมันค้านสั่งดึงไว้ เพราะจุดหมายที่ไปด้วยจำเป็น เกินใจทัดทาน ยามที่เธอเดินลับตาไป ใจก็หายตามไป สิ่งมาเยือนคล้ายเป็นเพื่อนเก่า เข้ามาแทนโดยไม่ได้เชื้อเชิญ คือความเหงา ไม่ตั้งใจ ไม่ตั้งใจยังทัดทาน * ทุกค่ำคืนฝากกับความมืดไป กอดเธอไว้อย่าให้ร้าวรอน บอกตะวันที่ทอแสงอ่อน จะร้อนหนาวเย็นห่วงเธอรักษาตัว ในใจหวิว หวิวไม่เคยเป็น ทั้งที่เห็นผู้คนก็มากพอ นัยน์ตามีน้ำมาคลอ คลอ และยังขอร้องเธอไม่ให้ไป เกินใจทัดทาน เคยแง่งอนกลับไม่ยอมง้อกัน สิ่งเหล่านั้นผูกพันมัดใจ จากกันไปเพื่อมาพบใหม่ ใจหายเพราะเป็นห่วงเธอรักษาตัว ( ซ้ำ * )