มีเธอเสมออยู่เคียงใจ รับรู้รับฟังที่เป็นไป ยามมีปัญหา ยังอุ่นใจ ช่วยกันไข ช่วยเป็นเช่นกำลัง ทำหนักให้เบา ยังมีรอยยิ้มแต่ใจหมอง เหมือนดั่งของสำคัญต้องพรากไป ในใจมันค้านสั่งดึงไว้ เพราะจุดหมายที่ไปด้วยจำเป็น
เกินใจทัดทาน ยามที่เธอเดินลับตาไป ใจก็หายตามไป สิ่งที่เยือนคล้าย เป็นเพื่อนเก่า เข้ามาแทนโดยไม่ได้เชื้อเชิญ คือความเหงา ไม่ตั้งใจ ไม่ตั้งใจ ยังทัดทาน ทุกค่ำคืน ฝากกับความมืดไป กอดเธอไว้ อย่าให้ร้าวรอน
บอกตะวัน ที่ทอแสงอ่อน จะร้อนหนาวเย็นห่วงเธอรักษาตัว ในใจหวิวๆ ไม่เคยเป็น ทั้งที่เห็นผู้คนก็มากพอ นัยต์ตามีน้ำตาคลอๆ แล้วยังขอร้องเธอไม่ให้ไป เกินใจทัดทาน เคยแง่งอนผลัดและยอมง้อกัน สิ่งเหล่านั้น
ผูกพันมัดใจ จากกันไปเพื่อมาพบใหม่ ใจหายเพราะเป็นห่วงเธอ รักษาตัว ทุกค่ำคืน ฝากกับความมืดไป กอดเธอไว้ อย่าให้ร้าวรอน บอกตะวันที่ทอแสงอ่อน จะร้อนหนาวเย็นห่วงเธอ...รักษาตัว