จำได้ไหม
เคยเหงามาแล้วกี่หน
ที่ต้องทน
นั่งมองไปนอกหน้าต่าง
จำได้ไหม
กี่คืนที่มันอ้างว้าง
กอดกับเหงา
ลำพังไม่มีใคร
แค่คำว่าเสียใจ
ที่เขาไม่เคยสำนึก
จะต้องรู้สึก
สงสารเขาทำไม
แค่เพียงคำสัญญา
ที่เขาไม่เคยทำได้
ก็ยอมเชื่อเขาง่ายดาย
ได้ทุกที
กลับไปก็เหมือนเดิม
แต่ก็ยังยินยอมพร้อมใจ
ทำไม ทำไม
เป็นคนอย่างนี้
ต้องเจ็บอีกกี่หน
ต้องทนอีกกี่ที
ถึงจะมีคำว่าครั้งสุดท้าย
ทั้งที่รู้
ว่าเรานั้นควรห้ามใจ
แต่ทำไม
ถึงทำไม่ได้สักที
เพราะรักใช่ไหม
ที่เราต้องเป็นอย่างนี้
ต้องพ่ายแพ้
โดยดีอยู่เรื่อยไป
แค่คำว่าเสียใจ
ที่เขาไม่เคยสำนึก
จะต้องรู้สึก
สงสารเขาทำไม
แค่เพียงคำสัญญา
ที่เขาไม่เคยทำได้
ก็ยอมเชื่อเขาง่ายดาย
ได้ทุกที
กลับไปก็เหมือนเดิม
แต่ก็ยังยินยอมพร้อมใจ
ทำไม ทำไม
เป็นคนอย่างนี้
ต้องเจ็บอีกกี่หน
ต้องทนอีกกี่ที
ถึงจะมีคำว่าครั้งสุดท้าย
กลับไปก็เหมือนเดิม
แต่ก็ยังยินยอมพร้อมใจ
กลับไปนอนร้องไห้กอดหมอน
เคยเจ็บมากี่ครั้ง
แล้วยังใจอ่อน
สมแล้วที่ต้องนอน
กับน้ำตา