ไม่ได้คิดดูถูกตัวเองและรักที่มี แต่ฉันรู้ตัวเองดี ว่าอยู่ที่ไหน หลอกตัวเองก็ทำไม่เก่ง ก็รู้ดีแก่ใจ ยิ่งใกล้กับเธอแค่ไหน ฉันยิ่งต้อยต่ำ เธอดั่งดอกฟ้า อยู่บนฟ้า ทั้งสูงทั้งไกล ส่วนฉันล่ะมันเป็นใคร มีสิทธิ์ด้วยหรือ เธออาจจะเผลอโน้มตัวลงมาใกล้กันแค่เอื้อมมือ แต่ฉันไม่กล้าเผยอใจไปเอื้อมมา คนที่เดินทาง ไม่คู่ควรจะข้างเธอ ตอกย่ำตัวเองเสมอ ให้เจียมเอาไว้ ขอบคุณที่เธอหันมา ที่เคยสบตาจะขอจำมันเอาไว้ แต่ฉันก็คงทำได้ แค่ฝันละเมอไกลๆ อยู่ข้างทาง ( เก็บสายตาที่ซึ่งใจ แอบเพ้อละเมอไกล อยู่ข้างทาง ) หากเด็ดลงมาจะดูแลรักษาอย่างไง ดอกฟ้าก็คงเฉาตายถ้าอยู่กับฉัน ต่างอยู่กันไป ที่ๆ อยู่อย่างเดิมก็แล้วกัน ได้รักได้เก็บไปฝันเท่านั้นพอ