ผู้หญิงคนหนึ่ง ทิ้งบ้าน มาไกล ใฝ่ฝัน ตั้งใจ าร้างชีวิตที่ดี เดินตัวคนเดียว ต่อสู้มานานหลายปี ใช่ชิวิตในเมืองใหญ่ที่วุ่นวาย บ่อยครั้ง แอบเหงา นอนร้องไห้ คนเดียว แสนโดเดี่ยว ไม่เคยมีคนดูแล คิดถึง ครอบครัว ตัวฉันต้องไม่อ่อนแอ ท้อยังไงก็ตามแต่ ต้องสู้ไป แต่วันนี้ ที่เห็นอยู่ มรแต่เพียงความเหงา ที่มันเกาะกิน ในใจ หัวใจต้องทนเดียวดาย วันพรุ่งนี้ ตื่นมา อยากเห็นคนคอยห่วงใย เข้ามาจับมือฉันไว้ ช่วยมาหยุดคำว่า เหงาเสียที (ฉันไม่อยากเหงาอยู่อย่างนี้คนเดียว) ตอนนี้ พี่น้องที่บ้าน เป็นยังไง สบายดีหรือเปล่า ฉันยังเป็นห่วงทุกวัน คิดถึงข้าวปลาที่แม่เคยทำให้ฉัน คิกถึงบ้านที่เคยนอน เคยพักพึง