Once upon a time
สามสิบปีมาแล้ว
ยังมีสาวโอ๋งามสดใส
กับนายตั้มหน้าแห้ว
ลงเรือลำเดียวกัน
แต่นิสัยมาคนละแนว
ยายโอ๋ขี้งอน
แต่นายตั้มขี้แซว
เรือโคลงไปโคลงมา
ทำท่าจะไปได้สวย
ลืมไปได้ไงหว่า
ลูกเขามีพ่อมีแม่
คุณเมตต์พ่อน้องโอ๋
ดูท่าจะไม่เอาด้วยแน่
รับลูกเขยด้วยลูกซอง
คราวนี้สงสัย
นายตั้มท่ามันจะแย่
คุณพระช่วยด้วย
ลูกช้างไม่ชอบลูกซอง
อ้าว ยังไม่ทันทำไรเลย
คุณเมตต์ก็ไปเสียเอง
ตั้ม ไม่ได้แช่งอะไรเลย
แค่ขอให้ม่องเท่ง
แน่ะยังไปเข้าฝัน
ไปตามตัวช่วยมา ราวี
หนียังไงไม่พ้น
ก็เลยหนีไปนี่
ระหว่างความรัก
และความต้องการ
นายตั้มตัวดี
แกเลือกเอาหมดทั้งนั้น
ยายโอ๋โมโห
แทบจะพ่นไฟใส่
คนอะไรหลายใจชะมัด
อย่าคิดว่าหนีฉันพ้นนะ
ไอ้ผู้ชายจรจัด
แย่แล้ว แย่แล้ว โอ๋จะฆ่าตั้ม
แย่แล้ว แย่แล้ว โอ๋จะฆ่าตั้ม
ปั่มปั๊ม ปั่มปั๊ม
แล้วก็ไหลออกมา
เป็นเจ้าใบตอง
กับเจ้าหนามเตย
เด็กอะไรหว่า
มันเป็นโรคซนอะไรกันเอ่ย
ซนสะบัด
กัดกันยังกับหมา
ที่ไม่ได้เป็นพี่น้องกันด้วย
เอ้ากัดกันเข้าไป
ไอ้หนูอีหนู
กัดกันเข้าไป
ป่านนี้ ป่านนี้
มันยังจะมาราวีนะ
เอ๊า ป่านนี้ ป่านนี้
ยังจะมาราวี
ปั่มปั๊ม ปั่มปั๊ม
ปู๊น ปู๊น ปู๊น ปู๊น ปู๊น......
รถไฟมาจากไหน
อีกล่ะเนี่ย โฮ้ย ยาวจัง
ใครจะเล่าหมด
แต่ที่รู้
เวลาก็เปลี่ยนไปตามกฏ
เป็นเวลาของลูกแล้วนะ
คุณโอ๋กับคุณตั้ม
พระเอกนางเอก
ไม่ใช่พวกคุณอีกต่อไป
เล่าต่อก็ไม่ได้
เพราะยังไม่รู้เหมือนกัน
อ้ะ เรามานั่ง
มานั้งดูพวกเขาด้วยกัน
เพราะถ้าไม่ดู
มันจะไปรู้ได้ยังไง
เอ้า เล่นผิดอีก ว้า
เปียนโนใครวะ
เล่นก็ไม่เก่ง
ยังจะให้มาเล่นอีก
และก็จะบ่น
ไปเรื่อยเรื่อย
เมื่อไรมันจะมาสักที