ในมือฉันมีปากกา
กำลังเขียนเรื่องออกมา
ลงมือเขียนด้วยปากกา
มันคือนิยายเล่มหนา
บรรจงเขียนทีละตอน
บรรจงสร้างตัวละคร
ลงมือเขียนจนไม่นอน
จนอินเรื่องในละคร
เริ่มเหนื่อยล้า จึงหลับตา
วูบดับลง
มืดมัว มืดมัว
น่ากลัว น่ากลัว
นั่นใคร นั่นใคร
นั่นใคร นั่นไง
ได้ยินนาฬิกาจึงตื่นจากฝัน
ฉันหลับไปเมื่อไรฝันไปวุ่นวาย
หันมองไปรอบตัวไม่ใช่ห้องฉัน
ฉันอยู่ที่ไหนกัน ฉันเป็นอะไร
แล้วฉันก็เดินไป ไม่รู้ว่าทำไม
ขาฉันมันก้าวไป
เหมือนฉันนั้นโดนคำสั่ง
ให้เดินไปช้าช้า
ที่นี่ที่ไหนกัน
คุ้นคุ้นว่าเคยมา
คุ้นคุ้นว่าเคยเจอ
เหมือนฉันนั้นเคยรู้จักมัน
เคยชินมานาน
แล้วก็พบว่าที่ตรงนี้
เขียนเอาไว้ในหนังสือ
ทุกอย่างเริ่มชัดเจนฉันเพิ่งเข้าใจ
ฉันอยู่ในนิยายที่ฉันเขียนเอง
ฉันถูกกักไว้ในนิยายของฉัน
ฉันถูกทำให้กลายเป็นตัวละคร
ฉันอยู่ในละคร ละครของฉัน
ฉันตื่นหรือฝันไป ว่าตื่นขึ้นมา
ฉันเป็นคนที่เขียน
นิยายเรื่องนั้น
หรือเป็นตัวละครไม่มีตัวตน