เลยเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ นอนหลับตาไม่ช่วยอะไร สมองยังคิด ฉันยังคงอยากรู้เรื่องราว
นาฬิกายังคงเดินไป แต่ใจของฉันไม่ยอมเดินตาม เพราะคำถามที่เธอทิ้งเอาไว้ในใจ
อาจจะดี หากเธอนั้นบอกกันสักคำ สิ่งที่ทำ ให้เธอตัดสินใจ ลงไป
แต่ตอนนี้ ยังไม่รู้อะไร เธอยังคงพูดอยู่ในใจ แล้วฉันก็ได้แต่ถามตัวเองว่า
มันคืออะไร เหตุผลจริงๆ คืออะไร เธอซ่อนใครอยู่ภายในใจ หรือฉันไม่ดีตรงไหน
หรือว่ามันเป็นเพียงลม ที่พัดใจเธอให้ปลิวไป ไม่ใช่เธอไปมีใคร ช่วยพูดสักคำได้ไหม มันทรมาน
เหมือนถูกขังในสูญญากาศ ใจของฉันนั้นใกล้จะขาด เป็นความสูญเสียที่ไร้ถ้อยคำอธิบาย