ต้องเจ็บต้องช้ำกับเธอ
เมื่อใจของเธอไม่เป็นอย่างเคย
จากคนที่เคยเหลียวแล
ก็กลายเป็นเฉยเมย
เหมือนไม่เคยรักกัน
ไม่อยากต้องจมน้ำตา
แต่คำว่าลาก็เกินพูดมัน
รู้ดีฉันต้องเสียใจ
ถ้ายังจะคบกัน
แต่ฉันเจียนตายถ้าไม่เหลือเธอ
ก็เป็นผู้หญิงขี้ขลาด
หวาดกลัวใจสลาย
ฉันไม่กล้าอยู่เดียวดาย
ไม่กล้ารับมัน
ก็เป็นผู้หญิงขี้ขลาด
ที่ไม่อาจบอกให้ร้างลากัน
เพราะคบกันไปวันวัน
ยังไม่ทรมานเท่าเสียเธอ
ก็น่าจบไปตั้งนาน
แต่ใจฉันมันก็ยังรักเธอ
รู้ดีถึงต้องเสียใจ
ก็ขอได้เห็นเธอ
แม้ต้องมองเธอมองผ่านน้ำตา
ก็เป็นผู้หญิงขี้ขลาด
หวาดกลัวใจสลาย
ฉันไม่กล้าอยู่เดียวดาย
ไม่กล้ารับมัน
ก็เป็นผู้หญิงขี้ขลาด
ที่ไม่อาจบอกให้ร้างลากัน
เพราะคบกันไปวันวัน
ยังไม่ทรมานเท่าเสียเธอ
ก็เป็นผู้หญิงขี้ขลาด
หวาดกลัวใจสลาย
ฉันไม่กล้าอยู่เดียวดาย
ไม่กล้ารับมัน
ก็เป็นผู้หญิงขี้ขลาด
ที่ไม่อาจบอกให้ร้างลากัน
เพราะคบกันไปวันวัน
ยังไม่ทรมานเท่าเสียเธอ