มือต้องคอยแตะตัว หนาวสั่นใต้ผ้าห่มคลุม หมดแรงลุกยืน อยากมีคนประคอง นั่งมองที่ตรงข้างเตียง ไม่มีซักคนหัวใจมันช่างเหงาเหลือเกิน ที่ฉันต้องนอน อยู่ลำพัง ในเมืองที่มีคน...มากมาย กลับไม่มีใคร...สักคนที่ช่วยมาคอยประคอง ดูแล ตอนฉันไม่สบาย แค่อยากมีใคร...สักคน มาเป็ยารักษาใจมาไถ่มาถาม ยามฉันทุกข์ เป็นแรงใจให้กัน วันที่ไม่สบาย (วันที่ไม่มีใคร อยากมีใครซักคน) แบกตัวเองขึ้นมาพอเจอแค่ความอ้างว้าง ใจคอไม่ดี ใครซักคนมีไหม พูดคุยและปลอบใจฉัน พรุ่งนี้หายดี น้ำตามันก็ไหลเป็นทาง คงไหลออกมา เป็นเพื่อนฉัน เป็นวันที่ปวดร้าวเจียนตาย เป็นวันเวลาที่แสนโหดร้าย