เมื่อฝืน เดินบนทาง
ที่สังคม ไม่ยอมรับ
หัวใจ จึงเหมือนคนที่ตาย
ชีวิต ช่างมืดมน
สิ้นแล้ว ทุกทุกสิ่ง
เจ็บช้ำใจ เพียงใด ก็จำ ยอม
เมื่อไม่มีแล้ว ซึ่งความหวัง
จึงแหวกกฎเกณฑ์ ของสังคม
แล้วใช้ ชีวิต เป็นเดิม พัน
เส้นทาง นี้มี แค่เพียง
ผองเพื่อน เท่านั้น
เข้าใจ กัน
จุดหมาย ที่หัวใจ
นั้นไม่ มี
วิบากกรรม ที่ฉัน
ก่อ มีมากมาย
ก็เข้าใจ ถ้าไม่ มี ใครอภัย
กฎแห่งการ ทำกรรม
ผิด ต้องชดใช้
ฉัน จะยอมเพราะฉัน ผิดเอง
หากเปลี่ยน ได้ชีวิต
ก็อยากเป็น คนดีงาม
ให้คน ทุกคน นั้นเชิด ชู
แต่ใจ ฉันก็รู้
ว่าสาย จนเกินการณ์
ฉันยอม จะใช้กรรม ที่ทำ มา
เมื่อไม่มีแล้ว ซึ่งความหวัง
จึงแหวกกฎเกณฑ์ ของสังคม
แล้วใช้ ชีวิต เป็นเดิม พัน
เส้นทาง นี้มี แค่เพียง
ผองเพื่อน เท่านั้น
เข้าใจ กัน
จุดหมาย ที่หัวใจ
นั้นไม่ มี
วิบากกรรม ที่ฉัน
ก่อ มีมากมาย
ก็เข้าใจ ถ้าไม่ มี ใครอภัย
กฎแห่งการ ทำกรรม
ผิด ต้องชดใช้
ฉัน จะยอมเพราะฉัน
วิบากกรรม ที่ฉัน
ก่อ มีมากมาย
ก็เข้าใจ ถ้าไม่ มี ใครอภัย
กฎแห่งการ ทำกรรม
ผิด ต้องชดใช้
ฉัน จะยอมเพราะฉัน ผิดเอง