เรณูนครถิ่นนี้ชั่งมีมนต์ขลัง ได้พบนวลนางดั่งเหมือนต้องมนต์แน่นิ่ง น้องนุ่งซิ่นไหมไว้ผมมวยสวยเพริดพริ้ง พี่รักเจ้าแล้วแท้จริง สาวเวียงพิงค์แห่งแดนอีสาน เราเคยสัมพันธ์พรอดรักเมื่อคราวหน้าหนาว คืนฟ้าสกาวเหน็บหนาวน้ำค้างเมื่อนั่น เพราะได้เคียงน้องถึงต้องหนาวตายไม่หวาดหวั่น รุ่งลางต้องร้างไกลกัน สุด หวั่นไหว ก่อนลา(ย้อน) * ผ้าผวยร้อยผืนไม่ชื่นเหมือนน้องอยู่ใกล้ ดูดอุร้อยไหไม่คลายหนาวได้หรอกหนา ห่างน้องพี่ต้องหนาวหนักอุรา คอยนับวันเวลาจะ กลับมาอบไอรักเก่า เย็นลมเหมันต์ผ่านผันยิ่งพาสะท้อน โอ้น้องบังอรก่อนนั้นเคยคลอเคลียเจ้า ครั้งเที่ยวชมงานพระธาตุพนมยามหน้าหนา พี่ยังไม่ลืมนงเยาว์ โอ้แม่สาวเรณู