ยืนใช้ความคิดอยู่นาน ว่าจะทำเช่นไร เพื่อจะลืมให้ได้สักครั้ง จมอยู่กับความคิด ยึดติดกับความฝันอยู่อย่างนั้น ยืนดูกับความมืดมน ยืนทนกับความเฉยชา และเวลามันทำให้รู้ ว่าตัวเธอนั้นคงเกลียด ว่าตัวเธอนั้นคงเบื่อ ความรักของเราที่แสนจะทรมาน และสุดท้ายก็คงเจ็บ และสุดท้ายก็คงปวด ไม่เหลืออะไร ความรักก็เป็นอย่างนี้ อย่ามีมันอีกเลย ไม่เคยรู้เลยสักที แค่เวลาพ้นผ่าน เธอก็ลืมทุกอย่างจากใจ แววตาของเธอเปลี่ยนไป ใจเธอดูเฉยชากว่าวันนั้นที่เคยมี แม้ว่าในวันนี้ ฉันไม่มีเธออยู่ ไม่เหลือใคร ฉันว่ามันยังดีกว่าอยู่อย่างโหดร้ายอยู่อย่างนี้