เงียบมันช่างเงียบงัน มันไม่มีเสียงใคร ใจลอยแล้วหายไป เสียงสุดท้ายคือเสียงเธอ ทรุดเข่าลงพื้นเต็มแรง โกรธแค้นตัวเองน้ำตาคลอ เหมือนดั่งคนที่บ้าบอ มันท้ออยากคุยกับเธอ อยากเคลียร์ให้จบ ในห้องว่างเปล่า ที่มีสองเรา อย่าเพิ่งไปนะ ให้รู้ว่าเจ็บดั่งโดนมีดปัก ให้รู้ว่าหนัก เจ็บจริงๆ นะ คนจะไปมันก็ต้องไป เธอไปแล้วทำใจไม่ได้ มีแต่เราที่ต้องทำใจ ต้องร่ำร้องตะโกนคนเดียวอยู่อย่างนี้ เธอจะรู้หรือเปล่ามีใคร ที่เธอทิ้งให้เขาเสียใจ มันจะเป็นจะอยู่ยังไง มันต้องทุกข์ในใจ ปวดร้าวขนาดไหน