ต้นเหตุมันเป็นเพราะเจ็บช้ำ
และฉันนั้นจำต้องจากไป
ช่วยบอกกับเธอไว้ที ว่าฉันคนนี้
จะรักเธอตลอดไป
ช่วยบอกว่าหัวใจที่มี
มันถูกเธอย่ำเธอยี
ไม่มีชิ้นดี ต้องเก็บไว้
ฝืนฉันฝืน ไม่ใช่ไม่ทน
แต่ใยต้องเป็นคน ที่ต้องทนรับไว้
มันเจ็บจนเกินที่ใจจะทน
เจ็บจนหมดแรง แม้ยืนก็ล้ม
(น้ำตาท่วมท้น ทุกข์ทนทั้งใจ)
(เพราะเธอสับสน ฉันจึงต้องไป)
มันเจ็บจนเกินที่ใจจะทน
เจ็บจนหมดแรง แม้ยืนก็ล้ม
(น้ำตาท่วมท้น ทุกข์ทนทั้งใจ)
(เพราะเธอสับสน ฉันจึงต้องไป)
ทุกท่วงทำนองเหล่านี้
ฉันร้องด้วยความเจ็บช้ำ
และย้ำด้วยน้ำตา
ฝืนฉันฝืน ไม่ใช่ไม่ทน
แต่ใยต้องเป็นคน ที่ต้องทนรับไว้
มันเจ็บจนเกินที่ใจจะทน
เจ็บจนหมดแรง แม้ยืนก็ล้ม
(น้ำตาท่วมท้น ทุกข์ทนทั้งใจ)
(เพราะเธอสับสน ฉันจึงต้องไป)
มันเจ็บจนเกินที่ใจจะทน
เจ็บจนหมดแรง แม้ยืนก็ล้ม
(น้ำตาท่วมท้น ทุกข์ทนทั้งใจ)
(เพราะเธอสับสน ฉันจึงต้องไป)
ฉันจึงต้องไป
ฝืนฉันฝืน ไม่ใช่ไม่ทน
แต่ใยต้องเป็นคน ที่ต้องทนรับไว้
มันเจ็บจนเกินที่ใจจะทน
เจ็บจนหมดแรง แม้ยืนก็ล้ม
(น้ำตาท่วมท้น ทุกข์ทนทั้งใจ)
(เพราะเธอสับสน ฉันจึงต้องไป)
มันเจ็บจนเกินที่ใจจะทน
เจ็บจนหมดแรง แม้ยืนก็ล้ม
(น้ำตาท่วมท้น ทุกข์ทนทั้งใจ)
(เพราะเธอสับสน ฉันจึงต้องไป)
มันเจ็บจนเกินที่ใจจะทน
เจ็บจนหมดแรง แม้ยืนก็ล้ม
(น้ำตาท่วมท้น ทุกข์ทนทั้งใจ)
(เพราะเธอสับสน ฉันจึงต้องไป)