จากเสี้ยวหนึ่งของชีวิต นานแรมปีเศร้าโศกศัลย์ ตัวเรานั้นคือใครกัน เนิ่นยังฉันยังไม่รู้ได้ ตั้งแต่เกิดฉันกำพร้า บิดามารดาให้กำเนิดฉัน มีเพียงดาวเดือนและดวงตะวัน ที่ปลอบโยนฉันคลายเหงาเศร้าทรวง โลกช่างลำเอียงแลไร้ความยุติธรรมหรือเป็นเวรกรรม ที่ฉันนำติดตัว พ่อแม่ลืมเรา ช่างไม่นึกกลัว จะดีหรือชั่ว สุขหรือทุกข์ไม่สนใจ จะขออยู่สู้ชีวิตจะไม่คิดโทษใครเมื่อช้ำก็ขอช้ำต่อไป แม้ดวงใจจะบอบช้ำมาก จะขออยู่เพื่อความหวัง เพื่อเป็นกำลังของเด็กน้อย ที่กำลังเศร้าหงอยกับเด็กกำพร้าน้อยๆต่อไป