พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ - จูบฟ้าฝากดิน
คำร้อง / ทำนอง / เรียบเรียง พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ
(ช.) จำจากจรต้องนอนกลางดิน จำจากถิ่นต้องกินกลางทราย
จำจากบ้านไปอยู่แดนไกล จำจากไปด้วยใจจดจำ
ยามค่ำคืนดึกดื่นคืนดำ จำสายลมโบยโบกโกรกเหงื่อรินไหล
ไฟไม่กระจ่างหนทาง อำพรางมืดมน
เจื้อยไก่ฟ้าปลุกป่าเตือนตน ยลนกกกฟานเกิ้งกระเจิงซ้างซน
ยลเจ้าคนงามน้ำใจ รินไหลล่องลอย
(ญ.) เชิญพี่ยาบ้านป่าดงดอย ไม่เลิศลอยเดินหมู่อยู่ตามยถา
นานแล้วน้องนาน มันจนคนมีน้ำใจ
น้ำลำธารตกย้อย เงือกน้อยในไพร สดใสกระเซ็น
หลงเคลื่อนคล้อยลอยเล่น ย่ำเย็นเยื้องย่าง
(ช.) คนใจเดียวผ้าเตี่ยวพันกาย มีหน้าไม้เป็นเพื่อนอยู่เรือนไม้ไผ่
ไฟคือผ้าห่มกันลม เมฆพรมจมดิน
(ญ.) คนภูเขามาเก่าเขากิน ส่วยที่ดินส่วยข่าโนเด่เบี้ยไห
เก็บทั้งกรั่วลุยกรั่วย่อง เอื่อน้องเที่ยวทา
เก็บในตัวที่มีภาษีอกโต ภาษีน้ำนม
ทั้งขนมไหว้เจ้า หน้าหนาวเสียเงิน
(ช.) คนใจเดียวผ้าเตี่ยวพันกาย เป่าใบไม้หาคู่ฟังดูรู้ความ
งามน้องกินข้าวกับแจ่ว กินแล้วหรือไร
(ญ.) กินงาหอมสาวอ้อมเอียงอาย
บ่าวพี่ชายสวนกลับสลับคำหวน นวลน้องอายลองพี่คำนี้ร้องหา
(ช.) พี่บ่ได้สาวน้อย ขุดดอยจนล้ม เก็บต้มเม็ดหิน
เม็ดทรายดินเน่าเปื่อย ค่อยเลิกรากัน ฉันรักเธอ
(พร้อม) ร้อยเอาพวงมาลัย ส่งให้คนดอย
ดอกสร้อยวาจา นกน้อยบินเริงร่า จูบฟ้าฝากดิน
ร้อยเอาพวงมาลัย ส่งให้คนดอย
ดอกสร้อยวาจา นกน้อยบินเริงร่า จูบฟ้าฝากดิน
พี่บ่ได้สาวน้อย สิขุดดอยจนล้ม
เก็บต้มเม็ดหิน เม็ดทรายดินเน่าเปื่อย จังข่อยเลิกรา...กัน