กลาง ผู้คนมากมายที่เดินไปมา แต่ฉัน อ้างว้างอย่างกับตรงนี้ ไม่มีผู้ใด กลาง ผู้คนที่มาเจอกันคุยกันอยู่รอบกาย แต่ฉัน ทำไมได้ยิน แค่เพียงเสียงหัวใจฉันเอง มองดูอะไร หรือได้ฟังเรื่องราวอะไร ก็เหมือนว่ามองไม่เห็นสักอย่าง ไม่มีเสียงใดที่ได้ยิน * อย่างกับมีฉันยืนตรงนี้ คนเดียวบนโลกนี้ ไม่มีเธอยืนตรงนี้ ก็เหมือนโลกนี้ ฉันไม่มีใคร ผู้คนที่มากมายตรงนี้ ไม่มีความหมายใด มองไม่เห็นสักคนและคงไม่มีใคร ที่จะพอเข้ามาทดแทน เธอที่หายไป คน กี่คนที่เจอเค้าก็มีใคร แต่ฉัน อ้างว้างอย่างกับว่ายืนคนละโลกกัน กลาง ผู้คนที่จับมือกันมองตาอย่างซึ้งกัน ยิ่งย้ำยิ่งเตือนว่าฉัน อยู่ตรงนี้แค่เพียงผู้เดียว