ไหนว่จะจำ ( จะจำแล้วไงไม่จำ ) พี่เชื่อถ้อยคำ และจำติดใจไม่ลืม ( มิลืม มิลืม ) ให้จำคืนหนึ่งคืนนั้น สวรรค์อันเคยดูดดื่ม แล้วใครที่ลืมถ้อยคำ ( ไหนว่าเธอจงจดจำ ) ไหนว่าจะทำ ( พี่ยังฝังใจจดจำ ) พี่เฝ้าเก็บงำหัวใจให้เธอผู้เดียว ( รักเธอผู้เดียว ) จะมีนางอื่นหมื่นแสน ทอดแขนพี่ยังไม่เกี่ยว รักเดียวพี่จึงจดจำ ( รักจริงจึงจำ ) จำไว้ ... (คำนี้ พี่จำได้ ) ก็ใยหัวใจเจ้าจึงไม่เคร่ง ( หัวใจไม่เคร่ง ) สัญญากับพี่เอง สาบานกับพี่เอง พร้อมใจให้พี่เอง แล้วมาข่มเหงให้พี่ช้ำ ไหนว่าจะจำ ( จะจำแล้วไงไม่จำ ) แต่เจ้ากลับคำ หัวใจไม่จำไม่จริง ( หัวใจไม่จริง ) ช่างลวง ช่างหลอก ยอกย้อน ดั่งน้ำใบบอนกอลกกลิ้ง น้ำใจไม่จริงอย่างคำ ( โถ..ใจไม่จำ )