(สร้อย) ไปสิเล้อ ไปสิเล้อ งามนักเอออีนางน้องภูไท
ลือว่าสาวเรณูนั้นหน้าใส สมใจที่เจอ
( วิสา ) อ้ายจึงกล่าวคำทักมาหาเจ้า
ว่าอีน้องสาวกินข้าวกับเผอเล้อ
น้องนางตอบว่ากินข้าวกับเกอ
อ้ายยืนเซ่อ ไหนเกอเห็นมีแต่เกลือ
(สร้อย)
บัดหย่าข้าวจังเว้าจาต่อ
เจ้าถามพ่อว่าอ้ายละแม่นเผอ
อ้ายฟ้าวตอบว่าอ้ายละแม่นเกลอ
จั้งได๋เธอหัวอ้ายบ่ยอมเซา
(สร้อย)
(ไพจิตร ) อ้ายจ๋า ข้าวเปียกกับข้าวสาร
นับทะนานเท่ากัน น้ำหนักเสมอ
อยากจะรู้จากอ้ายผู้เป็นเกอ
อันใด๋เล่าเออ ไหนหนักกว่ากัน
( วิสา ) อ้ายจึงตอบข้าวเปียกนั้นย่อมหนักกว่า
อีนางหล้า หัวฮาด้วยหฤหรรษ์
ข้าวเปลือกข้าวเปียก มันก็คือกัน
ลาวเลิกฝันเมือบ้านลาภูไท
(สร้อย)